dülgeciğin yüzgeci yarım, ömrü tamdı.

hakkıyla başarılmış bir iş gördüğümde kıskanırım. yarım bıraktığım işlerimi getirir aklıma. bu, tatlı bir acı oluşturan, yumuşak vuruşlu bir kamçı benim için. öyle birşey olmadığını söylemenize gerek yok. bu benim kamçım. can yakmayan, sadece sızlatan.

bir de dülgerciğimin yarım yüzgeci geliyor aklıma. ve yarım kalmış ömrü.
bir ömrün yarım kalmış olması mümkün değil aslında. ömrü dediğimz şey (küsecek kadar çok mu?) zaten sonu olan tamamlanmış birşey. fakat nasıl tamamlanmış olduğu çok önemli benim için.

mesela ütüsü olmayan bir elbise temiz bitirilmemiş bir elbisedir. o bir elbisedir ama yapılan iş yarım kalmıştır, cilalanmamıştır, eğer bilerek buruşuk olması istenmemişse.

dülgerciğim, hergün yeniden başlayan ömrünü hergün tertemiz bitirirdi:
sabah uyanırdı, uyanmak ilk defa başına gelmiş birşey gibi.
okyanusuna alıcı gözle bakardı, ilk defa görmüş gibi.
verdiği selam hep içten olurdu, sanki aynı kişiye daha önce hiç selam vermemiş gibi.

uzatmayayım fazla. herşey sanki ilk defa olmuş gibi.

ilk defa.

dülgerciğim ömrünü çok güzel bitirmişti. yakalandığı olta değil , kendisi bitirmişti.

tertemiz bitirilmiş bir ömür istiyorum.
kendim bitirdiğim.